هول

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        خواب می بینم

·         که دماوند گرانسنگ از میان رفته است

·        کوه ورجاوند پیروزی

·        کوه پیشانی بلند آسمان آهنگ

·         از میان رفته است

·        خواب می بینم

·        کز همه موی سپید و یال سیم اندود

·        ریشه هایی مانده خون آلود

·        کوه زیبا از میان رفته است

·         و تهی جای عظیمش معبر بادی است، پیچنده.

·         گرد من تا چشم می بیند

·         سر به سر لوت بیابان است

·        و اندر آن جا سوگوارانند

·        آشنایانند و یارانند

·        خسته یا افتاده یا بشکسته جان درهم

·        مردمی همچون کلوخ کهنه اند و بی قرارانند.

·         آسمان بسته است

·         آسمان بسته است همچون طاق های ضربی مسجد

·        کاشی اش را سیم های خارداری نقش افکنده است

·         بر فراز پشته ای از کاه، بنشسته

·         مرد لوچی کز فلّزِ اعتقادِ مردمان بر پای شان زنجیر می بندد 

·        وز هراسی سخت،

·        سخت می خندد.

·        خواب می بینم

·         کز کنار بام

·         دختری گردن کشیده چون نهال لاله ای غمگین

·        دستمال آبی اش را می دهد بر باد.

·        رهگذاری پاپتی، مشتاق

·        می دود آغوش بگشوده

·        در پی آن آبی ژولیدهٔ با باد پیچیده

·        تا میان شهر خلوت، شهر آسوده.

·        خواب می بینم

·         در کنار بوته زاری، شاعری فریاد می دارد:

·        «دامن گل های یاس آبی ام هر شب

·        عطر نیلی فام خود را پخش خواهد کرد

·        و من از دریای تنهایی

·        غنچه مرجان رنگارنگ خواهم چید.»  

·        در کنار بوته زار، اما

·        سوسمار از تشنگی بر خاک می میرد.

·         عاشقی آنسوترک آواز می خواند:

·        «همره پرواز لک لک های وحشی از دیار ما

·        مرغ شب پیما، سفر کرد

·         باز، اما باز

·        من مسیرت را به روی جاده های کهکشان تا صبح

·         پاس خواهم داد.» 

·        من ولی در خواب می بینم

·         کوه کوهان از میان رفته است.

·        خواب های تیره می بینم

·        من در اعماق سیاه خواب

·        مردمی بی چهره می بینم

·        مردم بی چهره خاموشند

·        مردم بی چهره ـ سر تا پا ـ  سیه پوشند.

·         دستمال کوچک آبی

·        از میان مردم خاموش می لغزد

·         پاپتی ـ  پوینده و خواهان ـ  میان شهر می رقصد.

·         مردم بی چهره می جنبند

·         مردم بی چهره در مهتاب می رقصند.

·        یکنفرشان دست را در رقص وحشت می کند از تن جدا، آنجا

·        یک نفر، سر

·        یک نفر، پا

·         وای،

·         خواب دهشت زا!

·        هر کسی دست آوریده های خون آلود خود را کنده از پیکر

·         می نهد بر خاک

·        باشد از این هدیه ها، کم کم

·        پر شود ویرانهٔ ماتم

·        قد برآرد کوه یکتایی که سر می سود بر افلاک.

·        مردم بی چهره ـ  پا کوبان و وحشتناک ـ  می رقصند

·        پیش می آیند - با آهنگ طبل قلب شان - بی باک می رقصند

·        من به خود در خواب می تابم

·        من ـ هراسان ـ  چشم می بندم، درون خواب می خوابم

·        باز می بینم

·        یک به یک از طاق ضربی، کاشی گلدار می ریزد

·           باد،

·         در مسیرش عطر نیلی فام شب از قله های شعر می روبد

·        عاشقان خفته را انگشت سرد صبحدم بر شیشه می کوبد.

·        دستمال آبی پندار

·        همچو رؤیاهای مهتابی شبان، پردار

·         بر تمام کوچه های خواب من پروازمی گیرد.

·        گاه، چون دریا

·        دامن افشان، بی کران، مواج

·         گاه همچون پاره ای از آسمان، خوش رنگ

·        خستگی از چشم های خسته ی من باز می گیرد .

·         و سر انگشتان مرد رهگذر، چون خار

·         از تمام شهر می روید

·        جنگلی می گردد از انگشت ها، وز میوه های دوستی سرشار

·        و صدای تاپ تاپ مردمان پاپتی در شهر می پیچد.

·        می گشایم چشم

·         در اتاقم هستم و سرماست

·         از میان نقش های یخ که روی شیشه ها بسته

·         قله ـ پنهان در غبار مه ـ

·        قامت رعنای کوه جاودان پیدا ست.

پایان 

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری