دعای گل سرخ

                                                عکس از روزبه نوید

                                      سیاوش کسرایی

                                                  از مجموعه شعر با دماوند خاموش

                                                     ۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        آفتابا مدد کن که امروز

·         باز بالنده تر قد بر آرم

·        یاری ام ده که رنگین تر از پیش

·         تن به لبخند گرمت سپارم.

·        چشم من ـ شب همه شب ـ نخفته است

·         آفتابا قدح واژگون کن

·         گونهٔ رنگ شب شسته ام را

·        ساقی پاکدل، پر ز خون کن.

·        گر تغافل کنی، ریشهٔ من

·         در دل خاک رنجور گردد

·        بازوان مرا یاوری کن

·         تا نیایشگر نور گردد.

·        تا بهایی ز گلچین ستانم

·        خارهایم برویان فراوان

·         بر تنم، ای همه مهربانی

·        خارهای فراوان برویان

·         شادی ام بخش و آزادگی ده

·        تا زمین تو دلجو کنم، من

·         پر گشایم به روی چمن ها

·        باغ های تو خوشبو کنم من.

·        ابر بر آسمان می نویسد :

·        «عمر، کوتاه و شادی، چه بی پا ست!»

·         بی سر و پا نمی داند افسوس

·        شبنم زود میرا چه زیبا ست!

·        با شکوفایی من بر آمد

·         ز این همه مرغ خاموش، آواز

·        پای منگر ز من مانده در گل

·        عطرها بنگر از من به پرواز.

·         بر سرا پرده ام - گرچه کوچک -

·        آسمان چتر آبی گرفته است

·        و این دل تنگ در دامن کوه

·         خانه ای آفتابی گرفته است.
 

·        آفتابا، غروب تو دیدم

·        خیز از خواب و کم کم سحر کن

·         سرد بوده است جان من، اینجا

·         گرم کن جان من، گرمتر کن.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان