در راه

تابلو فرش کوچ عشایر
سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        آسمان مزرعه ی باران است

·        و نشانی از آبادی در جاده نیست

·        روی یابوها مردان نمد پوش، خموش

·        از میان ابروهاشان ـ انبوه و سیاه ـ

·         و بخاری که ز گرد سر یابوها بر می خیزد

·        تندی گردنه را می پایند.

·        و زنان

·        کودکان را همچون کوژی اندر پس پشت

·        بسته در چادر شب

·        به کف خوابی سنگین و غمین می سپرند.

·        گاه، آوازی از چوب به دستی همپا

·         می برد خواب از سر

·        می کند قافله را همراهی:

·         «‌ای لیلی لیلی

·        عاشقت بیم خیلی

·        در رهت بوم شو و روز

·        ته نداری میلی!»

·        و سگ پیشاهنگ پارس بر می دارد.

·        از بلندی ها بهتر پیدا ست

·        قامت در غضب افتاده ی توفان در دشت

·         پرتگاهی است در هر قدمی

·        برق بر می جهد از سم ستوران بر سنگ

·        شب اگر در برسد

·         ما و این بار و بنه گر به سرایی نرسیم

·        مه تشویش ز هر دره به ره می لغزد

·        پا فرو می رود اندر گل و بر می آید  

·        و سراشیبی هول

·        با تلاش مردان در پس سر می ماند

·         اینک ـ آرام ـ روانیم به دشت

·         دشت خالی است بسان کف دست

·         شیون طفلی ناخفته می پیچد با گردش باد

.     و آسمان مزرعه بارور باران است.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان

دعای گل سرخ

                                                عکس از روزبه نوید

                                      سیاوش کسرایی

                                                  از مجموعه شعر با دماوند خاموش

                                                     ۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        آفتابا مدد کن که امروز

·         باز بالنده تر قد بر آرم

·        یاری ام ده که رنگین تر از پیش

·         تن به لبخند گرمت سپارم.

·        چشم من ـ شب همه شب ـ نخفته است

·         آفتابا قدح واژگون کن

·         گونهٔ رنگ شب شسته ام را

·        ساقی پاکدل، پر ز خون کن.

·        گر تغافل کنی، ریشهٔ من

·         در دل خاک رنجور گردد

·        بازوان مرا یاوری کن

·         تا نیایشگر نور گردد.

·        تا بهایی ز گلچین ستانم

·        خارهایم برویان فراوان

·         بر تنم، ای همه مهربانی

·        خارهای فراوان برویان

·         شادی ام بخش و آزادگی ده

·        تا زمین تو دلجو کنم، من

·         پر گشایم به روی چمن ها

·        باغ های تو خوشبو کنم من.

·        ابر بر آسمان می نویسد :

·        «عمر، کوتاه و شادی، چه بی پا ست!»

·         بی سر و پا نمی داند افسوس

·        شبنم زود میرا چه زیبا ست!

·        با شکوفایی من بر آمد

·         ز این همه مرغ خاموش، آواز

·        پای منگر ز من مانده در گل

·        عطرها بنگر از من به پرواز.

·         بر سرا پرده ام - گرچه کوچک -

·        آسمان چتر آبی گرفته است

·        و این دل تنگ در دامن کوه

·         خانه ای آفتابی گرفته است.
 

·        آفتابا، غروب تو دیدم

·        خیز از خواب و کم کم سحر کن

·         سرد بوده است جان من، اینجا

·         گرم کن جان من، گرمتر کن.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان

باران چه کرد خواهد؟

                                         عکس از روزبه نوید

                                                            سیاوش کسرایی

                             از مجموعه شعر با دماوند خاموش
                                  ۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        ای ابر باردار
·         بر بام ما مبار

·        بر بام کاگلی چه گلی سبز می شود؟

·        ای بر زمین غمزده ام چشم دوخته

·         پر گیر و بگذر از سر این دشت بی نفس

·        باران چه کرد خواهد با کشت سوخته؟

·         ای ابر خیره سر

·        پر باز کن، بپر

·        و آن سینه ریز گوهر باران کشیده را

·         از دشت ما بگیر و به منقار خود ببر

·        بر آسمان وحشی مردان کشتکار

·        رو، آشیانه کن

·        بر چشم سبز جنگل بیدار لانه کن

·        آنجا ببار یکسره، کاندر پناه تو

·        خشم از میان مهلکه،  تن می کند رها

·        آنجا که با نوازش انگشت های تو

·         سر سبز می شود گل سرخی،  همه صفا.

·        ای ابر تیره رنگ

·        بشتاب بی درنگ

·        دست از سرم بدار و پی کار خویش گیر

·        راه دیار دلشدگان را به پیش گیر.

·        بگذار خود ببارم بر بام و دشت خویش

·        بگذار خود بگریم بر سرگذشت خویش

  ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان

بهار و شادی

عکس از روزبه نوید

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش
۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

.          امسال هم بهار

·         با قامت کشیده و با عطر آشنا،

·         بیهوده در محله ما پرسه می زند.

·         در پشت این دریچه خاموش، هر سحر

·         بیهوده می کشاند شاخ اقاقیا.

·         بر او بنال بلبل غمگین، که سال ها ست

·         شادی

·         ـ آن دختر ملوس ـ 
.     ازاین خانه رفته است.

ویرایش از تارنمای دایره المعارف روشنگری

پایان