زایندگی

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

.   هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز

.   این آسمان غمزده غرق ستاره هاست.

پایان

پیوند

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        هر خانه را دری است

·        هر  در به کوچه ای، لب خود باز می کند
 

·        هر کوچه سرگذشت به دستآوریده را

·         با پیچ و تاب در گلوی شاهراه ها

·         آواز می کند

·        از راه کوچه ها ست که هر تنگخانه ای

·        با قلب شهرها

·        پیوند نازکانه ای آغاز می کند

·        غمخانه ام پر از

·         آوازهای عشق

·         اما دریغ، هر در این خانه بسته اند

·         اما دریغ هر رگ این کو بریده اند

·        پیوند ها همه

·         یک جا شکسته اند

·        در زیر سقف خویش و ز همسایگان جدا

·        هر تنگدل ز روزنه ای مویه می کند

    

·         من از کدام در،

·         من در کدام کوه،

·        من با کدام راه؟

پایان

ویرایش از تارنمای دایره المعارف روشنگری

طرح

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

·        پیراهنش چو فلس

·        تابیده بود با تن آتش گرفته اش

·        او ماهی رمیده ای از موج شعله بود

·        تنها نشست و دست تکان داد و چای خواست

·        سیگار می کشید

·        سیگار می کشید و به دریای دودها

·        امواج شب گرفته گیسوی درهمش

·        بی رنگ می شدند

·        چشمش نمی دوید

·        آن سبز سایه دار

·        او منتظر نبود

·        از گفتگوی و همهمه ی کافه دور بود

·        محو چه چیز بود، تماشای لحظه ها؟

·        برق نگاه آینه از کیف او دمید

·        ماتیک تند او

·        گل کرد ناگهان

·        در باغ دست هایش و پر ریخت بر لبش

·        بعد از کمی درنگ

·        همچون نوار عطر خوشی از برم گذشت

         

·        در پرده های دود

·        تک قطره های گنگ پیانو هنوز هم

·        از سقف می چکید.

پایان
ویرایش از تار نمای دایره المعارف روشنگری

دیوانگی

عکس از روزبه نوید سانفرانسیسکو 8/30/2015

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

.       ای طفل شوخ چشم

.       بنما مرا به علت ديوانگی به خلق

.       سنگم بزن به هلهله دنبال من بيفت

.       بر من روا بدار سخنهای ناپسند

.       اما مخند بيهوده بر اشک من، مخند.

.       بر اشک من مخند که اين اشک بي امان

.       اشک ستوه نيست ز سنگ جفای تو

.       اشکي است بر گرسنگی کوچه های شهر

.       اشکی است بر برهنگی چشم های تو

پایان

گرمسیر

سیاوش کسرایی
از مجموعه شعر با دماوند خاموش
۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

.       عشق پرستو است
.       عشق پرستوی پرگشا به همه سو است
.       عشق پیام آور بهار دل آراست
.       حیف که از سرزمین سرد گریزاست.

.       روزی همراه بادهای بیابان
.       بال سیاه، سپید سینه - پرستو
.       می رسد از راه
.       ولوله می افکند به خلوت هر کو.

.       سر زده بر بامهای کاهگلی ما
.       بال فرو می کشد به جستن لانه
.       می ریزد پایه ای به قالب یک جان
.       می سازد لانه با هزار ترانه.

.       می آید، می رود، تلاش و تکاپوست
.       مرغ هیاهوگر بهار، پرستوست.

.       روزی هم در غروب سرد که روید
.       لاله پرگسترکرانه مغرب
.       چلچله ها می پرند از لب این بام
.       بال کشان دور می شوند از این شهر
.       داغ سیه می نهند بر ورق شام.

.       قلب من ! ای گرمسیر مهر پراکن
.       پنجره بگشا به باغ درهم پاییز
.       بگشا! بال و پری به تاب و تکاپوست
.       بگشا ! بگشا !‌ یکی فسرده پرستوست.

پایان

آوازی از پنجره ماه

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

.       آدم!
.       ای رفته از بهشت
.       ای مانده در زمین
.       عریان و پاک و باکره و تفته مانده ام
.       هان برشو و ببین!

.       تا اوج قله هاش همه خواهش است و بس
.       این سینه ها در آرزوی  بارور شدن
.       وین ساقه های سنگ ستم می کشند سخت
.       از جان خشک خویش و غم بی ثمر شدن.

.       دیری است یاوه مانده و بی تاب و بی قرار
.       نه خنده می زنم
.       نه گریه می کنم
.       بگرفته در گلوی من آواز چشمه سار.

.       بی کاکل گیاه هوس، بی نسیم عشق
.       بی حاصل است مزرعه سبز ماهتاب
.       بیهوده است جنبش گهواره های موج
.       بی رونق است جلوه آیینه های آب.

.       بر گونه های من
.       شط، گیسوان خویش پریشان نمی کند
.       وین آسمان خشک
.       بسته است در نگاهم و باران نمی کند.

.       در هر کران من
.       خالی است جای تو
.       اینجا نشان معجزه دستهات نیست
.       اینجا نشانه نیست هم از جای پای تو.

.       تنها نمی تپد دل من از جدایی ات
.       شب را ستاره هاست
.       زین زرد گونه ها،
.       آدم!
.       کوته مکن نوازش دست خدایی ات.

.      شبها در آسمان
.      - در این حرمسرای نه سلطانش از ازل -
.      چشم هزار اختر دیگر به سوی توست
.      وین پچ پچ همیشگی دختران بام
.      در هر کنارگوشه، همه گفتگوی توست.

.      آدم!
.      بیرون شو از زمین
.      چونان که از بهشت
.      تو دستکار رنجی و پرورده امید
.      راحت بنه! گریز دگر کن ز سرنوشت.

.      حوا هووی پاکدل آفرینش است
.      با او بیا به راه
.      با او بیا که عشق دهان واکند به شعر
.      کآواز او ز پنجره ماه دلکش است.

پایان

ویرایش از تارنمای سیاوش کسرایی



باور

کاری از روزبه نوید

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین

•       باور نمی کند دل من مرگ خویش را
•       نه نه من این یقین را
•       باور نمی کنم

•       تا همدم من است نفس های زندگی
•       من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم

•       آخر چگونه گل خس و خاشاک می شود
•       آخر چگونه این همه رؤیای نو نهال
•       نگشوده گل هنوز
•       ننشسته در بهار
•       می پژمرد به جان من و خاک می شود

•       در من چه وعده ها ست
•       در من چه هجرها ست

•       در من چه دست ها به دعا مانده روز و شب
•       اینها چه می شود؟

•       باور کنم که آن همه عشاق بی شمار
•       آواره از دیار
•       در کوره راه ها همه خاموش می شوند؟

•       باور کنم که دخترکان سفیدبخت
•       بالای بام ها و کنار دریچه ها
•       بی وصل و نامراد
•       چشم انتظار یار، سیه پوش می شوند

•       باور کنم که دل
•       روزی نمی تپد
•       بی آن که سر کشد گل عصیانی اش ز خاک؟

•       نفرین بر این دروغ
•       دروغ هراسناک

کاری از روزبه نوید

•       پل می کشد به ساحل آینده شعر من
•       تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند

•       پیغام من به بوسه لب ها و دست ها
•       پرواز می کند
•       باشد که عاشقان به چنین پیک دوستی
•       یک ره، نظر کنند

•       در کاوش پیاپی لب ها و دست ها ست
•       کاین نقش آدمی
•       بر لوحه زمان
•       جاوید می شود

•       و این ذره ذره گرمی خاموش وار ما
•       یک روز بی گمان
•       سر می زند ز جایی و خورشید می شود

•       تا دوست داری ام
•       تا دوست دارمت
•       تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
•       تا هست در زمانه یکی جان دوستدار
•       کی مرگ می تواند
•       نام مرا بروبد از یاد روزگار؟

•       بسیار گل که از کف من برده است باد
•       اما من غمین گل های یاد کس را پر پر نمی کنم

•       من مرگ هیچ عزیزی را
•       باور نمی کنم

•       می ریزد عاقبت
•       یک روز برگ من

•       یک روز چشم من هم در خواب می شود
•       ز این خواب، چشم هیچ کسی را گریز نیست

•       اما درون باغ
•       همواره عطر باور من در هوا پر است

پایان

ویرایش از تار نمای دایره المعارف روشنگری

غزل برای درخت

با صدای شاعر

 https://m.youtube.com/watch?v=tghn42lwIVY&feature=youtu.be

کاری از روزبه نوید

سیاوش کسرایی
از مجموعه شعر با دماوند خاموش
۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

.       تو قامت بلند تمنايي اي درخت!

.       همواره خفته است در آغوشت آسمان

.       بالايي اي درخت!
.       دستت پر از ستاره وچشمت پر از بهار
.       زيبايي اي درخت!

.       وقتي كه باد ها

.       در برگ هاي در هم تو لانه مي كنند

.       وقتي كه باد ها

.       گيسوي سبز فام تو را شانه مي كنند

.       غوغايي اي درخت!

.       وقتي كه چنگ وحشي باران گشوده است

.       در بزم سرد او

.       خنيانگر غمين خوش آوايي اي درخت!

.       در زير پاي تو

.       اينجا شب است و شب زدگاني كه چشمشان

.       صبحي نديده است

.       تو روز را كجا

.       خورشيد را كجا

.       در دشت ديده غرق تماشايي اي درخت!

.       چون با هزار رشته تو با جان خاكيان

.       پيوند مي كني

.       پروا مكن ز رعد،

.       پروا مكن ز برق كه بر جايي اي درخت!

.       سر بر كش اي رميده كه همچون اميد ما

.       با مايي اي يگانه و تنهايي اي درخت!

پایان