دردِ دست

کاری از روزبه دلیجانی

سیاوش کسرایی
از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

·        سال های آزگاری هست

·        که می آزارد

·        خارشی دستان خشک و خالی ام را سخت

·        و در انگشتانِ غمگین٘ مانده ام، مانده است

·         شوق سرشار فشردن ها:

·      «آهن سردی، خمیری، رشته ای، دستی

·         سنگ خارای سیاهی یا که رنگین٘ برگِ گلبرگی»

·        دست من خالی است

·        ای طبیب آشنا، دردی است در دستم

·         که به انگشتان خشک و خشمگین هر دم

·        می فشارم من گلویش را.

·        من ولی در باغ می مانم که باغم  پر گل یاد است

·        وز فراز چشم اندازم، فراوان پرده ها پیداست:

·        برگِ افشانِ درختانِ تبر خورده،

·         مرگِ شبنم ها،

·         سرکشیِِ خارها،

·         و جستجوی ریشه ها در خاک،

·        عطر پنهان بهاری زندگی آرا.

·        این چه فریاد است، بلبلانِ خسته بالِ خار٘ در پهلو؟

·        مرگ، در باغی که هر گلدانهٔ خشمی در آن رؤیا ست

·        مرگ، در باغی که من دارم

·        در کنار غنچه های تنگدل،  زیباست.

·         آری، آری، من به باغ خفته می مانم

·         باغ، باغ ماست

·        پنج روزی بیش و کم، گر پایمال پای صیاد است.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان