بینایی

عکس از روزبه نوید

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

•      ستمی آوردند
•      - سخت!
•      ای دوست به چشم من و تو 
•      که ز آیینه بسی نقش پذیرا تر بود.،

•     چشم بندی کردند
•     آسمان را به زمین آوردند
•     و زمین را چون مرغ
•     به هوا پر دادند.

•     چشم بندی کردند
•     و در این معرکه، ما
•     هر چه را دیگر چیزی دیدیم
•     هر چه را دیگر چیزی خواندیم
•     راست گفتیم، ولی راست نیامد به درست.

•     از سراشیبی این گردنه لغزنده
•     کور رهیاب - که از دست و دل خویش مدد می گیرد -
•     به سلامت بگذشت
•     و تو و من،  ای جان
•     اندر امید آن آتش افروختنی بر سر کوه
•    در تک تاریک دره ی هول
•     بینوا تر ماندیم.

•     شب جادو را دیدی به سمندش، که از این خطه گذشت
•     و گیاه و گل این واحه به نعلش کوبید

•    خیز و اکنون که به دشت
•    صبح شبنم زده ای می دمد از دورادور
•     بار دیگر با من
•     این جهان را بر چشم اندازی شسته، ببین
•    و ببین
•     این گل تازه که در پنجره ام می شکفد، خواب آلود.

 

ویرایش از تارنمای سیاوش کسرایی
پایان