دردِ دست

کاری از روزبه دلیجانی

سیاوش کسرایی
از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

·        سال های آزگاری هست

·        که می آزارد

·        خارشی دستان خشک و خالی ام را سخت

·        و در انگشتانِ غمگین٘ مانده ام، مانده است

·         شوق سرشار فشردن ها:

·      «آهن سردی، خمیری، رشته ای، دستی

·         سنگ خارای سیاهی یا که رنگین٘ برگِ گلبرگی»

·        دست من خالی است

·        ای طبیب آشنا، دردی است در دستم

·         که به انگشتان خشک و خشمگین هر دم

·        می فشارم من گلویش را.

·        من ولی در باغ می مانم که باغم  پر گل یاد است

·        وز فراز چشم اندازم، فراوان پرده ها پیداست:

·        برگِ افشانِ درختانِ تبر خورده،

·         مرگِ شبنم ها،

·         سرکشیِِ خارها،

·         و جستجوی ریشه ها در خاک،

·        عطر پنهان بهاری زندگی آرا.

·        این چه فریاد است، بلبلانِ خسته بالِ خار٘ در پهلو؟

·        مرگ، در باغی که هر گلدانهٔ خشمی در آن رؤیا ست

·        مرگ، در باغی که من دارم

·        در کنار غنچه های تنگدل،  زیباست.

·         آری، آری، من به باغ خفته می مانم

·         باغ، باغ ماست

·        پنج روزی بیش و کم، گر پایمال پای صیاد است.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان

با دماوند خاموش

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

·        سلام، ای شکوهمند

·         سلام، ای ستیغ صبحخیز سربلند 

·        به یال و بال و دره ها و دامنت، درود

·        به چشمه های پاک و روشنت، درود 
 

·        تن تهمتنی و قلب آهنی ات، استوار

·         درشتی ات، به جای، بی گزند.

·         به بزم شامگاهی ات، فراز قله ها

·        ستایش ستارگان، همیشگی 

·         تولد سحر درون پرده های مه، میان بازوان تو، مدام

·         بسیج دودمان لاله های سرکشت

·         پناه سنگ های سخت، دلپسند. 

·        غریو مرغک غریب در غروب، از تو دور

·        غم از تو دور، ای غرور

·        نشاط آبشارها تو را

·         ستیز آب و آبکند*.

                                      

                                 عکس از روزبه نوید

·        ستون و صخره ات به هر کنار ـ گوشه، سنگر امید 

·        دل تو، باغ خاربوته های رنگ رنگ

·        گل طلای آفتاب تو

·        هماره پر نوید و نوشخند.

·         به پیش روی ما، چو ما اگر فتاده ای به بند

·        کلاف ابرها به گردن رمیده ات، کمند

·        پناهبخش و پشت باش

·        شکسته نعل بسته ای سمند
 

·        دلم گرفته همچو ابرهای باردار تو

·         که با تو گفتگو مراست

·        به کوهپایه ها کسی نمانده تا غمی به پیش او برم

·        به من بگو که آشیانه عقاب ها کجا ست؟

·        به تنگ  درنشستنم، به چند؟

·        شب برهنه بی ستاره ماند

·         نگاه و دست ما، تهی

·        سکوت سوخت ریشه های حرف سبز گشته را 

·        بگو، بگو، که گاه گفتن تو در رسید

·        تو با زبان شعله ریز واژه های سنگی ات بگو،

·        که سخت تر شبی است

·        که سردتر شبی است از شبان دیر پای ما

·        بگو، دهان ز گفت و گو مبند!  

       *آبکند: گودال

                                    ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

                               پایان

بدرود

کاری از روزبه نوید

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

·        دگر مرا صدا مکن

·        مرا ز جام باده ام جدا مکن

·         که جام من به من جواب می دهد

·        به من کلید شهر خواب می دهد

·         درون خواب های من

·         تویی و دست های مهربان

·        تویی و عهدهای استوار

·        و هر چه هست عاشقانه، پایدار

·        برو، مرا صدا مکن

·        ز کوچه خواب های سایه پرورم

·        دگر مرا جدا مکن

·         صدا مکن

·        چو سایه بگذر ازسرم

·        مرا ز سایه های دوستی سوا مکن
 

·        چه حاصلی ز شمع های بی فروغ

·        ز خنده ها

·        ز بوسه ها؟

·        چه حاصلی ز گفته های سر به سر دروغ؟

·        تو از روندگان راه عشق نیستی

·         تو نیستی ز دلشکستگان 

·        بگیر راه خویش و تن رها کن از بلا

·        چو من، دل رمیده طالب بلا مکن

·        تن سلامتت به درد مبتلا مکن

کاری از روزبه نوید

·        مرا به قصه های کودکانه در شبان هول

·        جدا مکن از این غم قدیم

·         از این غم ندیم

·         صدا مکن

·        دگر ترانه، سر در این شبان دیر پا مکن

·         بخواب نازنین من، به خواب ناز

·         که من تمام شب نخفته ام 

·         تمام شب به جام و جان

·        جز این سخن نگفته ام:

·        «وفا کن ای دل جفا کشیده، باز ولی وفا به یار بی وفا مکن!»  

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان