زمین کال

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر خانگی

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

  

·        این نکته نغز گفت به ره، پیر روستا

·        چون تلخ و تیره دید رفیق مرا ز من

·        «هر گاو ـ گاه شخم ـ چو کال آیدش زمین

·        ـ بی راه ـ می زند

·        همراه خویش را

·        با شاخ های کین»

ویرایش از تارنمای دایره المعارف روشنگری

پایان 

بر تخت عمل

کاری از روزبه نوید
سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر خانگی

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

.     زبده جراحان قلبم را جراحی کردند 
.     - به تیغ - 
.     دشمنم بودند یا دوست بماند به کنار 
.     تیغ می هشتند در قلب من و با خونم 
.    علم را رونق بی فایده می بخشیدند.
 
.     قلب من از گزش تیغ به هم می پیچید 
.     و دل من می شد دست به دست
 
.     من به هر سو که نگه می کردم می دیدم 
.     روی مهتابی ها، ایوانها 
.     با چه حرص و ولعی قلبم را 
.     می جویدند برادرهایم.

.     وز ته حنجره پاره و خونینم دشمن می خواند 
.     غزلی در ره بیداد برای عشاق 
.     و منش تحسین می کردم با گوشه چشم 
.     این صدا ها نه صدای من بود 
.     و نه چندان دور از آوازم 
.     و منِ سرگردان 
.     در به در 
.     در پی آن نغمه سرا بلبل پر ریخته می گردیدم.
 
.     پرسشی چون مرغی سرکنده 
.     می زند پر پر در برزن و کوی 
.     ولی این جا همه از حرف زدن می ترسند 
.     هر کسی می ترسد 
.     نه که نان نامش را یک سره از روی زمین پاک کند 
.     و شگفتا که در این شام بلند 
.     که سراپرده شب را به گچ اندود، نمایند چو روز 
.     هر که حتی از خود می ترسد 
.     و چنین است که هر نیمهء شب آینه ها می شکنند.
 
.     قلب من می گیرد 
.     قلب من می گرید

 

.     روز بیداری گلهای به غم خفته ما در گلدان 

.     روز برخاستن بانگ از بام 
.     روز آغوش گشودن های پنجره ها 
.     روز رنگین شدن پوشش ها 
.     خون آن چلچله پیک بهار 
.     بر در و پیکر این شهر شتک زد بی گاه 
.     دل من چون مرغی در قفسی تنگی کرد.

.     چه کسی باید زین پس لب ایوان شما 
.     لانه ای از گل و خاشاک کند 
.     تا بدانید بهار آمده است؟

.     همه خرسند بدانیم که آبی برسانیم به مرغان قفس 
.     غافل از آن که همه سینه سپیدان بهار 
.     خال گلگون بر قلب 
.     مرگ را مهمانی پیش رسند.
 
.     قلب من در ورق تقویمی می چکد و می خشکد.
 
.     من چه کردم به شما
.     جز که این سرخ گلابی را با مهر شما آکندم 
.     و سپردم به شما 
.     تا که دندانهاتان را گه افشردن در پیکر آن 
.     به سفیدی همچون برف کند؟

.     چه کنم گر که مرا باغ گلابی های قرمز نیست؟

.     شادی ای میوه نوبر در شهر 
.     محنت ای میوه ارزان گشته 
.     من تهی دستم بهر چه به بازار آیم؟

.     سایه ای می آید 
.     سایه ای می گذرد 
.     سایه ها گرد سرم پچ پچه کن می چرخند 
.     می کند خون ز یکی حفره قلبم سرریز 
.     سایه ها آواز غمزده ای می خوانند.
 
.     تو هم ای شعر مدد گر نکنی 
.     بند از این بانگ عصب سوز کجا بگشایم ؟
.     وین همه ایمان را 
.     که نمی گنجد درمذهب این بی مهران 
.     با چه اندیشه ‌آرامی بخشی، بنشانم در خویش؟
.     آه!
.     بودایی هم نیستم آخر که شبی 
.     بالی از آتش بر شانه خود نصب کنم 
.     و به سیماییِ سنگی، بی درد 
.     در پی لبخندی جاویدان 
.     رستگارانه از این غمکده پروازکنم.

.     عشق هامان کوچک 
.     کینه هامان اندک 
.     دست هامان مومی 
.     قلب هامان کوکی 
.     من در این شهر عروسک به چه کس روی کنم؟

.     پای گهواره خالی همه مان 
.     مادرانی شده ایم 
.     که یکی یک دانه 
.     طفل اندیشه خود را شب و روز 
.     جامه جشن عروسی به عبث می پوشیم. 

.      دست ها در کار است 

,      و خموشانه بر گردنه های قلبم 

,      چرخ ارابه سنگین زمان می گذرد.
 
.      کارد می برد 
.      پنس می گیرد 
.      نبض ها می جهد از تندی خون 
.      دست ها درکار است.

.     دست از دوستی و پرچم و پیغام تهی است 
.     دست بر کاغذ کج می رود و می آید 
.     دست، دستانت را می بندد 
.     دست، با تجربه در قلب تو می کارد تیغ 
.     دست، در پیرهن زیر زنان می پوید 
.     دست النگوی طلا می جوید 
.     دست عشرت طلب و هر جایی است 
.     دست من با سردی دست مرا می گیرد 
.     وین نه من تنها هستم به چنین تنهایی،
.     گل یخ نیز ندیده است بهاری را در پیرامون.

.     می خلد سردی تیغی در من 
.     مرگ را آینه می گیرد قلبم بی ترس 
.     زندگی را می بوید چو گلی خشکیده

 

.     مرگ را دیدم در گورستان پیر و دوتا 
.     و به راهی دیگر 
.     زندگی را دیدم با سبد گل هایی پژمرده،
.     - که نمی داد پشیزی پی یک دسته گلش رهگذری -
.     وز بر هر دو گذشتم خاموش 
.     و رها کردم از بام بلند 
.     بادبادک ها را 
.     که به دنباله رقصنده شان در ره باد 
.     حلقه حسرت من بود که آویخته بود.

.     قلب من گلدان سرخ بلور 

.     و در آن دستانی 

.     که برای زدن پیوندی شاخ گلی می جویند
 
.     عشق امروزه کجا می پلکد؟
.     با که دارد بر خورد؟
.     چه کلامی دل او را به تپش می آرد؟
.     دور از آن خانه رویایی شعر و تصنیف 
.     و نمایش های بیهوده 
.     راستی عشق کجا مسکن دارد درشهر؟

.     ناشناسی به در قلبم سر می کوبد 
.     می خراشد ناخن 
.     بانگ بر می دارد 
.     تا نکندم ازجا گل میخ قلبت را
.     این در کهنه به رویم بگشا مهمانم 

.     زندگی بی من و تو، تازه نفس می گذرد، می دانی ؟
.     تپه چون طالبی کال برش می گیرد 
.     راه ها رشد کنان ریشه به هر دهکده می افشانند 
.     آهن از سنگ برون می آید جنگل وار 
.     خانه ها می رویند از کف دست خالی 
.     بزم دانایی ها را امروز 
.     بحر پیمانه بی مقدار است 
.     اوج انسان را بر عرش خدا 
.     پله می گردد ماه 
.     کوره ها می تابند 
.     شعله ها می پیچند 
.     و به هر جان کندن - بد یا خوب - 
.     نان سر سفره ما هر دو فراهم شده است 
.     در چنین مهمانی 
.     که کسی را با ما کاری نیست 
.     و ندارد چشمی برقی از دیدن ما 
.     از چه دعوت شده ایم؟
.     شربتی نوش کنیم؟
.     یا که سیگاری دود؟

.     هر که سرگرم رسانیدن فرمانی هست 
.     خیل مطرب ها هم حتی بر شادی ما مأمورند 
.     این جهان تنگ است بهر من و تو؟
.     یا که چشم و دل ما تنگی دارد به جهان؟
.     فرصتی نیست در این هنگامه 
.     که پذیرای پسندِ کج ما باشد کس. 

.     یا رسانیدن فرمانی را گامی پیش
.     یا که در کوچه تنهایی ها پرسه زدن.

.     من به خود می گویم 
.     آسمانهای رفاقت ابری است 
.     اختر راهنما پنهان است 
.     با چه ره جویم این جا من در روی زمین؟
.     جز به دستانم؟ این راست و چپ؟

.     زورقی هستم بی پیوندی با ساحل 
.     و به دریایی وحشی درگیر 
.     بایدم راه به پاروهای خویش برید.
 
.     به سوی کودکی ام می تابد قلبم هم چون گل سرخ 
.      که تماشا را در آینه گون آب زلال 
.      سر فرو می آرد. 

.     یاد دارم به یکی روز لب نهر کرج 
.     که پلش از سیلی پیچان ویران شده بود 
.     پیرمردی مردم را همه از خرد و بزرگ
.     حمل می کرد ز سویی به دگر سو بر پشت 
.     هر کسی از راهی آمده بود 
.     و به راه دلخواهش می رفت 
.     مبدا و مقصد مردم را او کار نداشت 
.     پیر مرد آن جا پل بود و یک پول سیاه.

.     قلب من می کند از شط عروقم امداد 
.     قلب من گسترشی می گیرد.

.     قلب من اینک بندر گاهی است 
.    که در آن شادی و غم زورق سرگردانند 

.     من بر این راه که پایانش را مه پوشیده است 
.     و پل پشت سرم را سیلی پیچان ویران کرده است 
.     و در این شب که بلند است صدای دشمن
.     - و صداهای بلند، رونقی دارد در خاموشی -
.     تا نگه دارم ایمانم را و نترسم از تنهایی ها 
.     تا مرا وهم بیابان نکشد در ظلمات 
.     تا که شاید به جوابی برسم 
.     می دهم بانگ دلم را پرواز
.     غزلی می خوانم درعشاق:

.     - «هر که هستم من و هر جا بروم 
.     گر به پاییز بیندیشم یا دانه روینده جو 
.     گر پدر باشم یا مردی تنها در خویش»

.     باز بر تخت عمل 
.     زبده جراحان بی رحم و عبوس 
.     تا ببخشند به علم 
.     رونق و وسعت بی سابقه ای 
.     بی سوالی از من 
.     می شکافند مرا سینه به تیغ 
.     و برون می آرند از بدنم .
     سهم فردای برادرهایم خورشیدی خون آلود.

ویرایش از تارنمای سیاوش کسرایی

پایان 

هنگام هنگامه ها

سیاوش کسرایی

از مجموعه شعر با دماوند خاموش

۵ اسفند ۱۳۰۵ - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴

(۱)

.      هان ای شب خارایی

.      سنگ صبورم شو

.      و در گرد آتش پژمرده ام، بِهِل*

 
.      ای هالهٔ نیلی فام،

.      تا بگویمت

.      آنچه را که دیگر نمی توانمش نهفت:

.      «بختم کوتاه ماند

.      و دستم از آن کوتاهتر

.      و تلاش ها همه آوار شدند.

.      منم و بالاپوش سرما

.      بر گُرده ام

.      و گرسنگی - یادگار ماندگار-

.      در روحم

.      و هزاران یاد دیگر

.      که رستاخیز وحشت انگیزشان

.      در پهنهٔ جان من است.

.      کجایید، ای واژه های گرمی بخش

.      که انگشتان یخزده نمی یابدتان؟

.      نه گل نیمباز تبسمی

.      و نه سوسویِ مهربانیِ فانوسِ چشمی

.      چهره ها در تاریکی است.

.      اگر محبتی وام کنم

.      به تخم مرغی خواهمش فروخت.

.      کجا بیضه می گذارید؟»

.      ای کلاغان دراز عمر

.      که دستبرد به آشیانه، شما را

.      حافظ نسلی میرنده کنم.

.      و چه بایدم کرد؟

.      چون کفش های بیکاری

.      در هیچ پینه دوزی قابل تعمیر نیست

.      و از بلیط بخت آزمایی هم

.      آن که می خرد، انتظار بُرد تواند داشت.

.      گیرم که چشم دریدهٔ دریچه را

.      به روزنامه گرفتم

.      چگونه چشم از روزنامه برگیرم؟

.      و این خبر را عاقبت

.      در کدام روزنامه خواهند نوشت

.      که روزانه مردی را روزنامه

.      می کشد؟

.      ای انسان!

.      تو را شایسته چنان است که

.      پرستار زیست نو رس

.      در سیاره های آسمان باشی

.      نه قصاب کودکان سیاه و زرد

.      در قلب گرم زمین.

عکس از روزبه نوید

.      باری چنان شد که مردمان

.      پی سواد و سود خویش گرفتند

.     آری، چنان شد که حتی برادران.

  

.      و چون ما برادران را

.      روزی خواهی و روزی خواری

.      جدا می کرد.

.      گفتیم:

.      «چه جای تاسف، برادری بر جا ست»

.      و اینک که زنده مانده ام

.      تا جنگ برادران را مشاهده گر باشم

.      و پاشیدگی دماوند استحکام را

.       ببینم،

.      ای دیوار های بلند واقعیت

.      ای آینه های درهم افتادهٔ راستی

.       بگویید که آوار آرزو را

.      من چگونه تحمل کنم به تن؟

.      تیغ برکش، ای فریاد ورجاوند**

.      که هنگام هنگامه هاست.

.      ورنه دیو ها

.      افسانه های زیبا را تسخیر می کنند

.      و شاعران

.      در گذرگاه ها به تصنیف فروشی

.      آواز می دهند

.      و مسیحا دمان

.      به مرده شویی خواهند نشست.

.      آری، بانگ بردار، آی فریاد!

.      که سرنوشت پاکی و نا پاکی این خاک بذر کِشته

.      با تو ست.

کاری از روزبه نوید

.      پرنده ی نور

.      در کدام مشت بسته، زندانی است؟

.      و فلز آفتاب

.      در خون چه کسان، زنگ می خورد؟

.      طلوع کن، ای خورشید سیاه خشم

.      و ما را

.      در زیر چتر دردمندی خویش

.      فراهم آر.

.      تا اینک که 

.      دست و بخت کوتاه مانده

.      و دهان ها

.      با بوسه ی سرد قفل، همدم است

.      رها کنیم چشمان مان را

.      در سراییدن سرود اشک

.      که با شکوه است

.      حماسه برگزاری اشکریزان مردمی خاموش

.      در معبر فاتحین.

.      و جدایی را نقبی دیگر بزنیم

.      به سوی سر انگشتان کورمال رفاقت.

.      چه، ای آشنائی تپش ها

.      نطفه قیام در شما ست.

.      و افسوس که در گورستان قدیمی شعر

.      خفته است،

.      زیبا زنی که عشق نام داشت.

.      آری در گورستان قدیمی

.      زنی باکره خفته است

.      که نتوانست

.      دختری برای عشق ورزیدن

.      بیاورد

.      ور نه

.      ما همه آغوش بودیم، سراپا.

.      و زیبایی

.      در چشمهٔ اندوه، تن می شوید و اینجا

.      پیراهنش

.      دستمال دستان نامحرم و بی حیا ست.

عکس از روزبه نوید

.      ای بیداری شکوفه ها

.      صبح را در آستانه

.      منتظر مگذارید!

.      ای کبوتران سپید بال پیام

.       باور کنید که لب های آدمی

.      هنوز پاک ترین آشیانه ها ست.

.      به کدام اشک، تراش شادی دادیم،

.      که از الماس

.      گرانبها تر نیامد؟

.      و کدامین یاقوت

.      از خون ما صورت نبسته بود؟

.      کجا ست چهچه بلبلان عاشق،

.      خوشایند سرخگل مغموم درون سینه ها؟

.       ای شاخه های بی ثمر،

.      ای زنان و ای دختران شهر،

.      کو میوه ای که ترانه ای بدان رنگین گردد؟

.      کو معجزهٔ رسالتی در اثبات سلطنت مهر؟

.      کو انگیزه های شیرینی تان

.      در نقرهٔ کتیبهٔ محبت بر سینه بیستون ها؟

.      ای خداوندان دلخواه

.      کو لالای مادرانه تان

.       بر گهواره های بی تکان دوستی؟

کاری از روزبه دلیجانی

.       و شما، ای آفریدگاران بی اعتنا،

.      ای هنر وران مهتاب زده،

.      کاش که جلادی تان با من بود

.      کاش،

.      تا با تبرم از پیکرتان

.      گل های شادی و عشق می تراشیدم.

.      از شما

.      که دیده ام از زخم و زحمت

.      بر می گیرید

.      و چشم به بخور افیون می شویید،

.      اگر بناگاه

.      دستی دریچه کوب

.      خواب نیم شبی تان را آشفته کرده است،

.      می دانید

.      که در این یلدا های بی روزن

.      قلبم با من چه می کند:

.      هی شاهر!

.      گرد آورده هایت را از کوی و برزن

.      به سبد کردی و در بازار خود فروشان

.      به تحسینی فروختی

.      و آنگاه شادمانه در تخت آفرین لمیده ای؟

.      بی خبر که شنوندگان

.      مسحور وزنهای دل انگیز

.      مفتون واژه های هوش ربا

.      در کوچه های بن بسته فقر

.      دربدر ایستاده اند؟

.      با من بگو!

.      با من به نجوا بگو

.      که وقتی چکامه هایت پایان گرفت 

.      که وقتی از دالان ستایش فریفتگانت

.      عبور کردی

.      کدام دست به فرمان شعر تو

.      گرد از رخساره تفنگ شکاری اش زدود

.      کدام دل 

.      در کمین خطر نشست

.      یا، آخر کدام پا

.      جسورانه راه خانه معشوق را گرفت؟

.      ای شاعران!

.      آیا نیمه شبان دستی

.      دریچه خانه شما را می کوبد؟ 

(۲)

·        از مرز کهنگی می گذری

·        هشدار،

·        که قرن تازه ای

·         به زیر پایت کشیده می شود.

·         دگرگونی

·         با کوره گداخته اش درغلیان

·          ـ شکافته لب و دهانگشوده ـ

·        چشم بر تو دارد

·         خانهٔ ذهن را

·         از قالب ها بپرداز

·         و شکلگرفته ها را

·        فرو ریز

·         تا سبکبارتر بگذری.

·        یکسر تمام شب را

·         جار می زنند

·        که آفتاب برآمد

·        و آنگاه

·        خورشیدی را که با گل پخته

·        ساخته اند

·         و بر بام مغرب آویخته اند

·        می نمایانند

·         تا نمازگزاران مهر

·        قبله روشنی را فراموش کنند.

·        کاکل خورشیدشان به چنگ آر

·        و به یک سیلی

·        لعاب از رخساره اش بریز

·         چه، ما به کهکشان می رویم

·        که مادر خورشیدها ست

·        و فرزند آرزو

·       همواره از انسان   بلند قامت تر است.

·         

·         بیا که با ساده ترین توافق:

·         «این، که سرد است و آتشی باید!» 

·         «این، که شقایق کوهستان هامان را دوست داریم»،

·        «یا هر چه تو بگویی از این دست»،

·       بیگانگی را باطل کنیم

·        و همراهی را

·         تا آخرین پله برآییم!

·        که در آن سوی مرز امروز

·        انسان بر آیندها

·        کودکی است نو تولد

·        که نخستین کلماتش

·        اولین سنگ های بنای جهانی است که

·        صد ساله فردا را بر دوش می کشد.

·         تو بیا ای زمین بکر،

·        ای معصومیت، که آینه دار ستارگانی!

·        چه بسیار از ما

·         که ماهی بر کنار افتاده ای هستیم.

·        ـ جستنی به امید رهایی

·        به خاک مان نشانده ـ

·        ای رهگذر،

·         به خشونت نوک پایی

·        دوباره

·        دریایی به ما بخش

·        لذت عبور از میان کوهه های موج

·        رقص گرداب ها

·        زمزمه هماهنگ تلاش در کرانه ها

·         خواب ما لبریز از دریا ست

·        گذرندهء خشونتی !

  

·        در هیاهوها مگرد

·         ای مؤمن،

·        که معجزه ی پیامبر عصر ما

·        خاموشی است و کار

·        و من، این رسول را

·        بیرون از دروازهٔ تاریک قصه ها

·         دیده ام:

·         در غروبی که

·        برف از بام کاروانسرایی می روفت

·        هنگامی که

·        میکروسکوپی را به جستجویی میزان می کرد

عکس از روزبه نوید

·        و آخرین بار

·        در تصویر یک روزنامه

·        که با همراهان بستهٔ دلخسته

·        به اسارت می رفت.

·        نه صلای اذانی

·        و نه صلیب نشانه ای

·        آیه هاشان

·        تراش سنگ ها

·        خم آهنگ ها

·         و پیوند زمین و آسمان ها ست.

·        به پیرامونت بنگر

·        آیا همسایه خاموشت را می شناسی؟

·        یا پیامبری کن، ای فشرده لب

·        یا به سخن، خدایی کن

·        و به شلاق و نوازشی توأم

·         در جلگه سرسبز ترانه ها

·        قومی دیگر بیافرین

·        که گردباد سهمگینی در افق

·        بال گرفته است

·         و این نه خواب است و نه رؤیا

·        که من

·         پیشروی هجوم بی آوازش را

·        ـ چون شعله ای نامرئی

·         در برگ کاغذ ـ

·         درتن زمانه می بینم.

·        که من

·        صدای فرو رفتن دندان موریانه ای اش را

·         در گوشت شعر و اندیشه

·        می شنوم.

·         آری، می جوند و پیش می آیند

·        آسمان مان را

·        خون مان را

·         و جرئت مان را

·        و تنها

·        هراس بی هنگام چشم پرندگان

·        گواه من است

·        و شاید

·         فریاد کودکان در گهواره ها هم

·        از گزند این دندان ها ست.

·        باورم دار، ای عاشق!

·        و فاصله دو دیدار را کوتاه کن

·         کوتاهتر

·         تا زندگی سراسر

·         دیداری باشد و وعده گاهی واحد.

·        از حبسگاه تارهای تنیده، پروازی

·        ای پروانهٔ ابریشم،

·        که سبزینه های جان من

·        برگ های توت نو رستهٔ تو ست.

·        بند بند مفاصل اشیاء

·        می گسلد

·         زمین کش می آید و به هم می پیچد

·        شیر

·         درپستان علف زدهٔ تپه ها

·        گره می خورد

·         درختان

·         در کشاکش باد، گیسو می کنند

·        از جدارها، ناله بر می خیزد

·        و آب در غلیان است

·        اینک خانه من

·        چشم انتظار و مهیا ست

·        بر دریچهٔ باز

·        بادام بن به شکوفه نشسته

عکس از روزبه نوید

·        و پرده ها

·        سایبان گهوارهٔ خالی است،

·         متولد شو فرزندم،

·        که قرن زیر پای تو گسترده است

(۳)

·        باز آ به کوهستان، ای سمند خسته

·        که تاب ابریشم یال تو

·        هنوز

·        دستاویز جسارت ها ست

·        بی تو صخره، سنگی است

·        و با تو

·        صخره، سنگری.

·        بی تو

·         صحرا، بزرگواری بی فرزند است 

·        باز آ،

·        که قبیله پر زاد و رود رنج

·        از تنگهٔ تنگ می گذرد

·        باز آ،

·        دلتنگی اگر هست،

·         بیابانی و آهنگی

·        و به هنگام زوال

·        مرگ سمندان بر ستیغ ها

·        شایسته تر.

·         ای بی حوصلگی، با خطر آشتی کن

·        با خود آشتی کن.

·        چه، تو در دوستداشتن خطا نکردی

·        چندان که در دوست گرفتن.

·         آنکه بر سر بازار، قطعه قطعه شد

·        ـ گر چه یاورانی چند داشت ـ 

·        به خویشتن باور نداشت، 

·        بیهوده، به شهر آمده بود

·         به مهمانی می رفت

·        نه، به میدان

·        عشوه می داد، نه عشق

·        وعده می کرد و دیدار نداشت

·        گلفروشی می کرد

·         در راسته گدایان و گزمگان

·        و امانش ندادند

·        چه، در مصاف با راهزنان

·         سلاحی بر نداشت.

·         و بدین دم سرد نیز بر نخواهد خاست

·        چه، بازماندگان سببی اش که با شهرتش پیوند داشتند

·        به ختم و ترحیمش نشستند

·        و بر مزارش

·        سنگی سنگین نهادند

·        و با یادبودش در گوشه کنار

·         مزد افتخار گرفتند.

·        ولی اینک که

·        از قامت نان ها کاسته می شود

·        و بر قیمت آنها ها افزوده

·        و فقر ـ از بی خوابی ـ

·         نیمه شبان به کوی و برزن

·        پرسه می زند

·        و اینک که دسته گل ستایش از شهرداری ها،

·         کودکی رها شده

·        در پس هر کوچه است

·         اینک که

·         به ستوه آمدگی

·        خودکشی می کند

·         و آوارگی

·        در ستون گمشدگان نام می نویسد

عکس از روزبه نوید

·         اینک که یک چتول ودکا

·        در دکه ای مسکنت بار

·         تاریخ چند هزار ساله ای را از خاطر می شوید

·        اینک که عشق

·         گل خشکیده ای در میان دو صفحهٔ فولادی است

·         و حتی برای من

·        عطری است در خیال.

·         اینک که برای شرکت در شب نشینی ها هم

·        باید گواهی عدم سوء پیشینه به دست داشت

·        اینک که دیروز در خدمت امروز

·        مقاطعه کاری می کند،

·        ای ریشه نامیرا،

·         در باغچه ی جان گل کن!

·        ای سیا علف، از گلیم زندگی زِبرِ ما بروی

·        که مرا با تو پیوندها ست. 

·        چه، من

·         گرگ زخمدار پی شده ام

·        که زخم تنم را

·        به زبان، درمان خواهم کرد

·        اما در روحم

·         گلوله ها ست.

·        با زوزه من

·        مژده ای نیست

·         با زوزه من یأسی نیست 

·         من با جراحات جان خویش هشدار می دهم

·        ای در کنارم آرمیده،

·         آن دم که آشیانهٔ پر تیغ آفتاب

·        از شاخه های کوتاه

·        فرو افتاد

·        بیگانه مرد ـ آتشباری بر کف ـ

·        در جنگل ورود کرد

·        و سایه اش در تاریکی وسعت گرفت

·        گر بخسبی،

·        فردایی نخواهی داشت

·         و ظلمت، زندانی٘ ابدی خواهد بود

·         دردا

·        که زوزه ام

·        تو را و دشمن را یکجا رهنما ست

·        چه، او دیگر

·        زبان گرگ را می شناسد.

·        ای در کنام نشسته

·        گفتار دیگری!

*بهل: لم بده

**ورجاوند: ارجمند

ویرایش از تارنمای دایره المعارف روشنگری

پایان